چاپ

ندای لرستان - ایسنا/لرستان اسدالله موسیوند یکی‌از رزمندگان لرستانی دوران دفاع مقدس است که برای اعتقادات و وظایفش به جبهه جنگ رفته و بعد از اتمام آن برای دریافت سهمیه جانبازی به بنیاد شهید مراجعه نکرده و اکنون در گرانی‌های پیش آمده در مضیغه قرار دارد.

اسدالله موسیوند، یکی از رزمندگان و ایثارگران دفاع مقدس است که سابقه 22 ماه حضور در مناطق عملیاتی را داشته و در منطقه عملیاتی «میمک» مورد تک شیمیایی دشمن قرار گرفته است، در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: برای دفاع از شرافت و انسانیت در جبهه‌ها حاضر شدم و هیچ‌گاه به دنبال دریافت سهمیه جانبازی و تعیین درصد مجروحیت نبوده و در تمام این سال‌ها برای درمان دردهای جسمی خود با هزینه شخصی اقدام کرده‌ام.
وی با بیان این‌که نوروز سال 65 در حالی‌که یک فرزند دو ساله داشتم بنا به‌فرمان رهبر کبیر انقلاب راهی جبهه شدم و در کنار رزم با دشمن به‌عنوان آرپیجی زن، چون به حرفه جوشکاری هم آشنایی داشتم، به‌ طور داوطلبانه عملیات ساخت سوله برای مداوای مجروحان جنگی را نیز بر عهده گرفتم، عنوان کرد: در شب‌های تاریک، برای اینکه نور جوشکاری توجه دشمن را جلب نکند، پتویی رو خود کشیده و زیر پتو جوشکاری می‌کردم؛ بعد از پایان دوران سربازی پنج ماه دیگر نیز افتخاری در منطقه عملیاتی «میمک» ماندم.
موسیوند ادامه داد: در روند ساخت سوله‌ها چون دید کافی نداشتم گاهی از روی آن سقوط می‌کردم اما خم به ابرو نمی‌آوردم و هر بار با یک مداوای جزئی دوباره به خط مقدم بازمی‌گشتم و یا به کار ساخت سوله ادامه می‌دادم.
این جانباز دوران دفاع مقدس عنوان کرد: مجروحیت اصلی من زمانی اتفاق افتاد که بازهم در حال ساخت سوله برای پزشکان و مجروحان بودم که بمب‌های یکی‌از هواپیماهای دشمن به سمت ما پرتاب شد، از آن زمان بود که گوش‌هایم سنگین شد و ناراحتی ریه پیدا کردم و سال‌هاست که دچار تنگی نفس هستم و در حال حاضر بیماری قلبی دارم.
وی با بیان این‌که بعداز جنگ برای تعیین درصد جانبازی و یا دریافت سهمیه به بنیاد شهید مراجعه نکردم، تصریح کرد: معتقد بودم که کار برای رضای خدا و وظیفه شرعی من بوده از طرفی آن موقع جوان بودم و از هیکل تنومندی برخوردار بودم و نیز برای حفظ روحیه خانواده‌ام، ناراحتی‌هایی که داشتم را به روی خود نمی‌آوردم و همیشه سعی می‌کردم که به خود تلقین کنم که مشکلی ندارم.
موسیوند با اشاره به این‌که هیچ‌گاه مسئولی به سراغ ما نیامده و حتی در پنج سال اخیر که تقریباً هر ماه 10 روز در بیمارستان بستری هستم هیچ‌ وقت مسئولی به عیادت من نیامده، افزود: در جبهه‌ها بارها پیش می‌آمد که حتی تا یک هفته هم بند پوتین ما باز نمی‌شد اما متأسفانه امروزه گاهی دیده می‌شود که افرادی بر پست‌های مدیریتی این جامعه، تکیه زده‌اند که فراموش کرده‌اند راحتی امروز ما مرهون رشادت‌های شهدا و جانبازان دیروز است، ما انتظار داریم که حداقل مسئولان مشکلات خانواده‌های جانبازان و شهدا را درک کنند.
این جانباز دوران دفاع مقدس بیان کرد: در این سال‌ها آن‌قدر داروهای مختلف مصرف کرده‌ام که عوارض آن‌ها دستگاه گوارش مرا با مشکل روبه‌رو کرده و حتی برای عمل هضم و دفع غذا مشکل‌ دارم؛ دو سال تمام به سرفه شدیدی گرفتار شدم که این سرفه به قلبم فشار وارد می‌کرد و الان قلبم بیمار است.
وی عنوان کرد: در حال حاضر تحت پوشش هیچ بیمه‌ای نیستم البته قبلاً چهار سال بیمه تأمین اجتماعی را به‌حساب واریز کرده‌ام اما چون دیگر توان پرداخت آن را نداشتم ادامه ندادم و دفترچه ما باطل شد، باید هر سه ماه 550 هزار تومان واریز کنیم که پرداخت این رقم برای ما با توجه به اینکه به خاطر بیماری و مشکلات جسمی شغلم را که جوشکاری بوده از دست‌داده‌ام، دیگر امکان‌پذیر نیست و هزینه‌های دارو و درمان برای ما آزاد حساب می‌شود.
موسیوند ادامه داد: ما واقعاً به حمایت‌های مالی نیازمندیم نه اینکه فقط به اهدای لوح تقدیر و مدال افتخار اکتفا کنند، در دوران دفاع مقدس نبرد مردان لُر زبانزد همه بود، ما با تمام وجود و بدون ادعا جنگیدیم، اگر این مشکلات مالی را نداشتم شاید هیچ‌گاه لب به گلایه و سخن گفتن از دردهای خود باز نمی‌کردم.
انتهای پیام