ندای لرستان -
خرم آباد - هفته نامه سیمره در مطلبی با عنوان " تکدی گری، هنجار یا ناهنجاری" نوشت: تکدی‌گری هنجاری است که امروزه خود را به ناهنجاری افسار گسیخته در جامعه تبدیل کرده و با توجه به وضعیت نابسامان اقتصادی کشور روز به روز در حال گسترش می‌باشد.
در ادامه مطلب آمده است: پروردگار یکتا در سوره‌ی بقره، آیه‌ی 273 می‌فرماید: «صدقات برای آن دسته از تهی‌دستانی است که در راه خدا محصور شده‌اند و نمی‌توانند برای کسب درآمد در زمین سیر و سفر کنند...»
تکدی‌گری هنجاری است که امروزه خود را به ناهنجاری افسار گسیخته در جامعه تبدیل کرده است و با توجه به وضعیت نابه‌سامان اقتصادی کشور روز به روز در حال گسترش می‌باشد.
وقتی این رفتار اجتماعی را به‌صورت موشکافانه به زیر ذربین دقت می‌بریم، شاهد پیدایش سوء‌استفاده از جانب افراد فرصت‌طلب می‌شویم که خود را در مسیری قرار می‌دهند تا به تجارتی پرسود و بی‌دردسر دست پیدا کنند.
اگر چه شرایط اقتصادی حاکم بر معیشت مردم در بحرانی‌ترین مقطع زمانی خود قراردارد، اما این مسئله باعث نمی‌شود که گروه‌های هدایت شده در باندهای حرفه‌ای با تحریک احساسات مردم در موقعیت‌های مناسب مانند چهارراه‌های عبور در زمان چراغ قرمز، اعیاد مبارک، یا مناسبت‌های سوگواری و حتا سر مزارهادر روز پنج شنبه جیب خود را پرکنند!!! و زمانی که از ایشان سوال به‌عمل می‌آید چرا دست به این کار می زنید، عدم درآمد دائم ماهیانه را عامل این اقدام خود می دانند.
اما در واقع این معضل با توجه به سامان‌دهی و شناخت طبقاتی مردم از سوی دولت به واسطه (واریز یارانه نقدی)به یک توجیه و روشی برای کلاه‌برداری تبدیل می‌گردد، چرا که هر شخص تکدی‌گر ماهیانه درآمدی تعریف شده و ثابت برای خود داشته، مگرآن که درآمد (یارانه) کفاف هزینه‌های روزمره‌ی ایشان را ندهد!!!
پس در چنین مواقعی سوال به وجود می‌آید: 1- چرا با تمام کارشناسی‌های به عمل آمده از سوی دست‌اندرکاران امور مبلغ یارانه ماهیانه به دخل و خرج عامه مردم نمی‌خورد...؟ 2- چرا همه روزه شاهد رشد تورم و افزایش قیمت‌های مایحتاج اولیه هستیم...؟
3- چرا از روزی که طرح یارانه نقدی به تصویب مجلس محترم اسلامی درآمد تا به امروز که حدود هفت سال است هیچ‌گونه افزایشی نداشته است آیا روش محاسبه یارانه بر اساس نرخ تورم سالیانه کشور محاسبه نمی‌گردد؟
در این میان نمی‌توان منکر تاثیرگذاری مردم باشیم که با پتانسیل بالایی بیش‌ترین کمک‌ها را به صورت کورکورانه و از سر احساس به این اشخاص می‌کنند، البته این مسئله بر می‌گردد به اعتقادات ایشان و ریشه‌ی کهنی دارد که حتا می‌توان به قول بانو پروین اعتصامی گفت: هرکه پشیزی به گدایی دهد، درطلب و نیت عمری دعاست.
با تمام این اوصاف نمی‌توان وجود عنصرهای نامطلوب در این عرصه را رد کرد، که با گردآوری کودکان و دختران و بعضا پیرزن‌های بی‌سرپرست در سطوح شهرها در حال کسب درآمد هستند و همه روزه بر تعداد این اشخاص در سنین مختلف اضافه می‌شود.
اما متاسفانه از همه‌ی این‌ها گذشته این هنجار در حال تبدیل شدن به یک فرهنگ رفتاری است که رنگ و رونق کرامت انسانی را دچار اختلال و چالش می‌کند. اگر در واژه تکدی‌گری رخنه کنیم به معنای واقعی دست دراز کردن و دریوزگی می‌رسیم.
با تمام این اوصاف چنین رویداد کاملا جدی، نیازمند رسیدگی هرچه سریع‌تر و سامان‌دهی بیش‌تر از سوی مسئولان مربوطه ذی‌صلاح می‌باشد.